قبل از ارائه پیوست ششم آیین نامه 2800، بیشتر تمرکز مقررات و الزامات بر اجزای سازهای متمرکز بود، اما خسارتهای ناشی از آن ها در زمان زلزله بهوضوح آسیبهای جدی به همراه داشت، که مالی و جانی بودند. این کمبود الزاماتی برای اجزای غیرسازهای باعث شد که پیوست ششم آیین نامه 2800، تحت عنوان “طراحی لرزهای و اجرای اجزای غیرسازهای معماری”، تدوین شود. پس از انجام آزمایشات و تدوین ضوابط دقیق، این پیوست به یک الزام قانونی تبدیل شده است. امروزه تمامی مهندسان، کارفرمایان، ناظران و شهرداریها باید به این ضوابط توجه کنند، چرا که صدور مجوز ساخت بدون رعایت این مقررات امکانپذیر نیست.
چرا پیوست ششم استاندارد 2800 تصویب شد؟
قبل از سال 1396، هیچ الزام قانونی مشخصی برای مهار لرزهای اجزای غیرسازهای (مثل دیوارهای جداکننده، نما، سقف کاذب و تأسیسات) در آیین نامههای ایران وجود نداشت. نتیجهاش این شد که در زلزله سرپل ذهاب (کرمانشاه) آبان 96، خیلی از ساختمانهای تازهساز که اسکلتشان کاملاً سالم مانده بود، بهخاطر ریزش دیوارهای غیرسازهای و سقفهای کاذب، تلفات جانی و خسارت مالی وحشتناکی دیدند.
سازمان برنامه و بودجه و وزارت راه و شهرسازی بعد از تحلیل دقیق خسارتهای آن زلزله، تصمیم گرفتند خلأ قانونی را پر کنند. به همین دلیل پیوست ششم استاندارد 2800 ویرایش چهارم با عنوان رسمی«الزامات طراحی لرزهای و ضوابط اجرایی اجزای غیرسازهای و تجهیزات ساختمان» در سال 1399 بهطور رسمی ابلاغ شد و از همان زمان برای همه پروژههای جدید اجباری شد.